Ang Timer ng Pag-ibig
Si Mika at si Jolo—walang nag-akala na magtatagal ang relasyon nila. Sabi nila, ang LDR (Long Distance Relationship) ay parang laro lang: matira ang matibay, mamatay ang mahina.
Ang distansya nila? Pilipinas hanggang Riyadh. Ang pagitan? Limang oras na time difference at pitong taon na pangungulila.
Si Mika, nagtatrabaho sa isang call center, naghihintay lang ng tawag ni Jolo. Si Jolo, isang engineer sa Saudi, nagtitiis sa init at pangungulila para lang matapos ang kontrata.
Ang relasyon nila, nakadepende sa isang timer.
- 7:00 PM Manila Time: Dapat gising pa si Mika, ready sa Skype call.
- 2:00 PM Riyadh Time: Dapat tapos na ang shift ni Jolo at hindi pa siya tulog sa sobrang pagod.
Ang kanilang date night ay laging may delay. Hindi lang sa internet connection, kundi sa kanilang sarili.
Minsan, nagka-argumento sila dahil hindi nag-reply si Jolo ng limang oras. Nag-aalala si Mika.
“Bakit hindi ka man lang nag-text, Jolo? Akala ko kung anong nangyari na sa ‘yo!” sigaw ni Mika sa kabilang linya.
Naiinis si Jolo, ramdam ang pagod. “Mika, pagod ako! Hindi ako pwedeng mag-cellphone habang nagta-trabaho! Hindi mo ba naiintindihan ‘yun? Ginagawa ko ‘to para sa atin!”
Doon tumagos ang sakit. Ang bawat sakripisyo ni Jolo, naisip ni Mika na parang paratang. Ang bawat pangungulila ni Mika, naisip ni Jolo na parang duda sa pagmamahal niya.
Isang gabi, biglang nag-iba ang tono ni Jolo. Hindi siya galit. Tahimik siya.
“Mika,” sabi niya, mahina ang boses. “Alam mo ba? May timer ako dito sa wallet ko. Countdown ng araw. Hindi ko tinitingnan kung kailan matatapos ang kontrata ko. Tinitingnan ko kung ilang araw na lang, makakabili na ako ng ticket pauwi.”
Tumahimik si Mika. Ramdam niya ang init ng luha sa mata niya.
“Pero, bakit hindi mo sinasabi sa akin?” tanong ni Mika.
“Kasi, ayaw kong malaman mong nahihirapan ako. Sapat na ‘yung alam kong may inuuwian pa ako. Ikaw ang piloto ng timer na ‘yun, Mika. Ikaw ang nagpapatakbo.”
Doon naintindihan ni Mika. Ang distansya pala ay hindi para maghiwalay sila. Ang distansya pala ay parang test ng tiwala.
Ang pag-ibig na walang yakap, walang hawak-kamay, ay dapat may matinding trust at commitment. Dapat, mas malakas pa ang boses ng pag-ibig kaysa sa ingay ng distansya.
Kaya mula noon, sa tuwing mag-a-argumento sila, titigil si Mika. Hihinga siya nang malalim. Tatandaan niya na may timer na tumatakbo.
Hindi timer ng pagtatapos ng relasyon. Kundi timer ng pagkikita ulit.
At nang dumating ang araw na ‘yun, nag-chat si Jolo, hindi sa Skype, kundi sa text lang, habang nasa departure gate sa Riyadh.
“Mika, 7:00 PM Manila time. Wala na akong time difference. Hintayin mo ako sa labas ng airport. Tapos na ang timer.”
Ang LDR, natapos. Hindi dahil sumuko sila, kundi dahil mas pinili nilang maniwala sa timer—na ang totoong sukat ng pag-ibig ay hindi ang distansya, kundi ang oras na inilaan ninyong maghintayan.
