Ang Pasahero Kong Nagparamdam
Hindi ko alam kung bakit may mga pasaherong gustong-gusto ang pwesto sa likod ng FX. Pero itong lalakeng ito, hindi lang siya nag-iisip, parang nagpaparamdam pa.
Araw-araw, 7:00 ng umaga, sa parehong waiting shed sa may kanto ng Jupiter. Araw-araw, sisigaw siya ng “Para!”—pero hindi sa driver, kundi sa hangin lang. Tapos, pag-upo niya, hindi siya titingin sa harap. Deretso lang sa bintana, tahimik.
Ako, bilang konduktor, sanay na ako sa mga weird na pasahero. Pero iba itong si “Kuya Hoodie.” Laging nakasuot ng jacket, kahit tirik ang araw. At laging nakatingin sa labas, parang may hinahanap.
Minsan, sinubukan kong mag-initiate ng conversation. “Kuya, bayad po,” sabi ko, kahit alam kong sa akin siya mag-aabot.
Hindi siya nagsasalita. Iniaabot lang niya ang bayad niya, saktong piso lang ang sukli. Hindi ko alam kung bakit, pero ang sukli niyang ‘yun, feeling ko may kuwento.
Isang hapon, umuulan nang malakas. Sobrang traffic. Nakita ko siyang basang-basa, nag-aabang sa shed. Siyempre, pinasakay ko. Pero imbes na sa likod siya umupo, sa tabi ko siya umupo.
Kinabahan ako, mga bes. Hindi dahil sa presensya niya, kundi dahil… ang bango niya. Amoy fresh linen na may konting kape. Sana all.
“Salamat,” sabi niya. First time kong narinig ang boses niya—malalim, pero malambing.
“Wala ‘yun, Kuya,” sagot ko, pero sa isip ko: Sa wakas, nagsalita na rin ang misteryosong pasahero!
Doon na nagsimula ang pagbabago. Hindi na siya sa likod umuupo. Lagi na siyang sa tabi ko. Sa bawat abot niya ng bayad, may kasama nang ngiti. May mga araw na nag-uusap kami tungkol sa traffic, sa balita, o minsan, sa meaning ng buhay habang nakatingin sa labas.
Nalaman ko, ang pangalan niya pala ay Angelo. At ang piso na laging sukli niya noon? Sabi niya: “Simbolo ‘yun, Konduktor. Na kahit magkano lang ang bumalik sa ‘yo, ‘yun ang laging nagpapabigat sa bulsa, kasi hindi mo agad nagagastos. Parang… feeling na hindi mo agad masabi.”
Nag-init ang pisngi ko. “Ang lalim mo, Angelo.”
Ngumiti lang siya. Isang ngiting nakakalunod.
Pero siyempre, hindi forever ang kilig. Isang umaga, 7:00 AM, sa waiting shed… wala siya. Naghintay ako. Umikot ako. Wala. Parang isang panaginip lang.
Isang linggo siyang hindi nagpakita. Akala ko, ‘yun na ‘yun. Nag-move on na ako sa isip ko. Baka isa siyang multo, baka isa siyang anghel na napadaan lang.
Pero sa ikawalong araw…
Sumakay ako ng tricycle pauwi. Pag-upo ko, napansin ko ang isang bagay sa upuan. Isang panyo. At sa gilid nito, may nakasulat sa ballpen:
“Nag-shift na ako ng trabaho. Pero ‘yung pasahero ko, hindi ko malilimutan. Ito ang sukli ko sa lahat ng araw na pinasakay mo ako. Pwede bang humingi ng biyahe papunta sa buhay mo? -Angelo”
Sa loob ng panyo, hindi piso ang laman. Isang card na may numero niya.
Hindi pala siya nagpaparamdam lang. Naghahanda lang pala siya. At ang buong biyahe namin, hindi pala tungkol sa byahe ng FX, kundi tungkol sa biyahe ng buhay—na ang totoong destinasyon ay ang puso pala ng isa’t isa.
At doon ko naintindihan. Hindi ka pala dapat nagmamadali. Minsan, masarap din ang matraffic. Kasi habang naghihintay ka, doon mo makikita ang mga taong nagpaparamdam pala sa ‘yo.
