“Ang Lihim sa Likod ng Lumang Gitara”
Noong bata pa si Ely, madalas niyang marinig ang malambing na tinig ng kaniyang ama tuwing gabi—kumakanta ito ng mga lumang kundiman habang tinutugtog ang isang gitara na may lamat na katawan.
“Anak, tandaan mo,” sabi ng ama, “ang musika, hindi lang para sa saya. Para rin ito sa pag-asa.”
Lumaki si Ely na mahilig sa musika. Ngunit nang pumanaw ang ama dahil sa sakit, halos ayaw na niyang tumingin sa gitara.
Naging tahimik ang bahay nila. Ang dating masayang gabi na puno ng awitin, napalitan ng katahimikan at luha.
Sa paglipas ng panahon, napilitang magtrabaho si Ely sa Maynila.
Nag-deliver siya ng mga pagkain sa kalsada, minsan walang tulog, minsan walang kain.
Isang araw, sa gitna ng ulan, nadaanan niya ang isang matandang babae na nagbebenta ng bulaklak sa gilid ng kalsada. Nilapitan niya ito, tinulungan, at binigyan ng pagkain.
Ngumiti ang matanda at nagsabi:
“Ang kabaitan mo, anak… babalik ‘yan sa’yo. Huwag mong kalimutan ang awit ng puso mo.”
Kinagabihan, habang naglalakad pauwi, napansin niyang sa isang lumang tindahan ng gamit ay may naka-display na gitara—parehong-pareho sa gitara ng ama niya.
Hindi niya alam kung bakit, pero parang tinatawag siya ng gitara na iyon.
Binili niya ito gamit ang natitirang ipon niya kahit kulang pa pambayad ng upa.
Pag-uwi, tinugtog niya muli ang lumang kanta ng ama.
At doon, sa gitna ng maliit na kwarto, tumulo ang luha niya.
Parang muling nabuhay ang alaala, ang pagmamahal, at ang pangarap.
Simula noon, nagdesisyon siyang bumalik sa musika.
Tuwing gabi, tumutugtog siya sa kalsada. Sa una, walang pumapansin.
Pero isang gabi, may babaeng huminto sa harap niya—si Leah, isang content creator na mahilig mag-record ng mga talentadong tao sa lansangan.
Kinuhanan niya ng video si Ely habang kumakanta ng “Bituing Walang Ningning.”
Kinabukasan, nagulat si Ely—dahil nag-viral ang video.
Libu-libong tao ang natuwa, may mga umiiyak, may mga nagsabi:
“Ramdam namin ang sakit at pag-asa sa boses mo.”
Mula noon, tinawag siyang “Ang Musikero ng Kanto.”
Nagkaroon siya ng pagkakataon na kumanta sa mga event, hanggang sa may producer na lumapit sa kanya.
At sa unang concert niya, habang hawak ang lumang gitara, sinabi niya sa entablado:
“Hindi ko kailanman naisip na ang parehong gitara na minsan ay nagpaalala ng sakit,
ang siya ring magbibigay sa akin ng bagong buhay.
Salamat sa ama kong nagturo sa akin ng musika, at sa lahat ng naniwala—
dahil minsan, ang mga sugat ay nagiging himig ng pag-asa.”
Habang pumapalakpak ang mga tao, sa likod ng liwanag ng entablado, parang nakita niya ang ama niyang nakangiti,
hawak din ang lumang gitara, sabay sabing:
“Anak… proud ako sa’yo.”
