HANDA NA AKO NG ABROAD PARA MAGTRABAHO AT MAHIWALAY NG 2

Mainit ang hangin sa NAIA nang dumating si Rodel sa terminal, pasan ang isang maleta at dibdib na mabigat sa lungkot. Dalawang taon siyang magtatrabaho sa Gitnang Silangan bilang construction foreman—isang trabahong matagal nang alok pero ngayon lang niya tinanggap dahil sa laki ng sahod na makakatulong sa pamilya nila.

“Pa…” tawag ng anak niyang si Pia, walong taong gulang, habang nakahawak sa kamay ng inang si Lani. “Uuwi ka pa naman ‘di ba?”

Ngumiti si Rodel kahit nanginginig ang puso. “Oo naman, anak. Makalipas lang ang ilang Pasko at kaarawan. Para sa inyo lahat ito.”

Pinilit din ngumiti si Lani pero hindi nito maitago ang pamumugto ng mata. “Mag-iingat ka roon. Kaya natin ‘to… sandali lang ‘yan.”

Sa boarding area, yumakap siya nang mahigpit sa kanila. Para bang lahat ng lakas niya ay nasa bisig na iyon. Pero dumating ang oras—kinailangan na niyang pumasok sa departure gate. Kaakibat nito ang bigat ng hangin sa dibdib niya.

Habang naglalakad siya sa jet bridge, ramdam niya ang bawat yabag na parang kumakalampag sa puso. Ang ibang pasahero ay abala sa cellphone, ilan ay masayang nagkukuwentuhan. Siya? Para siyang hinihila pabalik ng mundo ng pamilyang iiwan.

Pag-upo niya sa kanyang seat, hindi niya mapakali. Inilibot niya ang mata sa loob ng eroplano. Narinig niya ang boses sa isip niya: Dalawang taon… dalawang mahabang taon na hindi mo sila mayayakap.

Nagsara ang pinto ng eroplano. Nagsisimula nang mag-safety demonstration ang mga crew. Pero mas lalo siyang hindi makahinga.

“Sir, okay lang po kayo?” tanong ng flight attendant.

Pinilit niyang ngumiti. “Oo… siguro.”

Pero nang marinig niya ang “Prepare for takeoff” sa PA system, biglang kumulo ang pakiramdam sa loob niya. Tumayo siyang bigla.

“Sir! Bawal na pong tumayo,” tawag ng crew.

Pero hindi na siya nakinig. “Kailangan kong bumaba. Ngayon din. Hindi ako handa… hindi kaya ng pamilya ko… hindi ko kaya sila ngayon.”

Lumapit ang isang crew at isang ground marshal. “Sir, maupo po muna kayo. Delikado po ‘yan.”

Niluwagan niya ang sinturon at tumitig sa kanila. “Kung kailangan niyong ikadena ako rito, gawin niyo. Pero lalabas ako. Pakiusap.”

Napatinginan ang ibang pasahero—may nabigla, may natawa, may naawa. Ngunit nakita ng crew ang parang nalulusaw na kaluluwa sa mata ni Rodel. Tumawag sila ng ground security at kinausap ang piloto. Ilang minuto ng tensiyon… pero pinayagan siyang bumaba bago tuluyang umandar ang makina.

Pagbalik niya sa terminal, hingal, pawis at halos luhaan siyang naglakad. Walang ideya sina Lani at Pia na bumaba siya. Nasa waiting area pa rin ang mag-ina, nakaupo sa isang sulok, tahimik na nakatingin sa runway.

“Nay!” sigaw ng isang lalaki sa di kalayuan, at bahagyang napatingin si Lani.

Pero hindi niya agad namukhaan si Rodel. Kabadong kumaripas ito papalapit na parang takas.

“LANI!” halos pasigaw niyang tawag.

Napabangon si Lani. “Rodel?! Bakit—”

Hindi siya sumagot. Niyakap niya agad si Lani nang ubod higpit, saka isinama si Pia sa yakap. Umiiyak na silang tatlo pero walang pakialam kung may mga taong nakatingin.

“Akala ko kaya ko,” bulong niya. “Akala ko mapapalakas ko kayo kapag malayo ako. Pero baka may ibang paraan tayo. Hindi ko kayang umalis ngayon.”

“Akala ko panaginip ka,” sabi ni Lani na nanginginig. “Pero salamat… kasi hindi ko na alam kung paano ko haharapin bukas nang wala ka.”

Si Pia naman ay humagulhol. “Pa, akala ko aalis ka na talaga. Hindi mo kami iniwan!”

Hindi natapos doon ang lahat. Oo, kanselado ang flight at malaki ang mawawala sa kontrata niya. Pero wala pang dalawang linggo, nakakuha siya ng trabaho sa Laguna bilang site supervisor—hindi kasing laki ng sahod sa abroad, pero sapat, malapit, at may uwian.

Isang gabi, habang magkakatabing natutulog silang tatlo sa iisang kama, tinanong siya ni Lani, “Paano kung kinuha na ‘yung slot mo sa abroad?”

Ngumiti siya, nakatitig sa kisame. “Kung slot lang ang nawala, babalik ‘yun… pero kapag oras na nawala sa pamilya, hindi na ibabalik ni kahit sinong amo.”

Makalipas ang ilang buwan, nagbago ang takbo ng buhay nila. Natayo niya ang maliit na hardware business kasama ang kapatid niya. Naging mas madalas ang almusal na sabay-sabay, ang mga gabing may tawanan, ang mga yakap na hindi utang, kundi kasalukuyan.

Isang araw, nakatanggap siya ulit ng offer—mas malaki pa ang sahod sa una. Tiningnan niya ang email, ngumiti, at dahan-dahang dinelete ito.

Kinuha niya si Pia mula sa kakulitan nito sa sala. “Halika dito, anak. Yakap nga si Papa.”

At sa haplos na iyon, alam niyang kahit kailan… hindi siya dapat lumipad para maging haligi nilang tatlo.