“Ang Tindera ng Pag-asa”
Sa ilalim ng tulay sa Maynila, sa gitna ng ingay ng mga sasakyan at amoy ng usok, naroon si Aling Marites, limampu’t dalawang taong gulang, tindera ng lugaw.
Hindi siya kilala ng mundo, pero sa mga taong madalas kumain sa kanyang maliit na kariton, isa siyang bayani.
Araw-araw, kahit umuulan o tirik ang araw, nagbubukas siya ng lugawan alas-singko ng umaga.
May maliit siyang bangko, lumang kaldero, at isang plastik na mesa na unti-unti nang kupas.
Kasama niya roon si Jomar, ang kanyang labing-anim na taong gulang na anak, na tahimik lang habang nagbubuhos ng sabaw sa mga mangkok ng mga kostumer.
“Ma, pag natapos ko po ‘yung senior high, mag-aaral ako ng nursing ha?”
Ngumiti si Marites, kahit may bakas ng pagod sa kanyang mukha.
“Oo anak, basta mangako ka lang sa akin—hindi mo kailanman ikahihiya kung saan ka nanggaling.”
Hindi na nakasagot si Jomar. Tumango lang siya at nagpatuloy sa paghugas ng mga mangkok.
Sa likod ng bawat kutsarang hinugasan niya, may pangarap siyang pinipigilan.
Ngunit isang gabi, habang papauwi na sila, isang trak ng basura ang bumangga sa gilid ng tulay.
Nadulas ang kariton ni Marites at tumilapon sa kanal.
Lahat ng gamit nila—kaldero, mesa, bangko—nawala sa isang iglap.
Umupo si Marites sa gilid ng daan, hawak ang punit na apron, habang patuloy ang ulan.
“Ma… okay lang po ‘yan. Babawi tayo,” sabi ni Jomar, nanginginig sa lamig.
Pero walang lumabas na salita mula sa ina.
Sa unang pagkakataon, napaiyak siya sa harap ng anak niya.
Kinabukasan, kumatok si Jomar sa bahay ng dating guro niya.
“Ma’am, puwede po ba akong magtrabaho kahit part-time? Kahit maglinis lang ng silid-aralan.”
Nang tanungin kung bakit, sagot niya:
“Para makapagsimula ulit si Mama. Ayokong mawala ‘yung lugawan namin… kasi ‘yon ang bumuhay sa akin.”
Makalipas ang ilang linggo, sa tulong ng mga kapitbahay at guro, nakabalik si Aling Marites sa pagtitinda.
Ngayon, hindi na siya nag-iisa.
May kariton na silang bago, gawa sa pinag-ipunang kahoy ni Jomar.
At sa harap ng kariton, nakasulat sa pintura:
“Lugaw ni Marites – Niluto ng Ina, para sa mga may Pangarap.”
Isang araw, dumating ang isang reporter.
Ginawan siya ng kwento.
At sa unang pagkakataon, nakilala ng buong barangay si Aling Marites — hindi bilang tindera lang, kundi bilang ina na lumaban sa lahat ng unos para sa anak.
Nang tanungin siya kung bakit patuloy pa rin siya, kahit ang hirap ng buhay, sagot niya ay simple lang:
“Kasi habang may anak akong nangangarap, hindi ako puwedeng sumuko.”
💔 Isang kwento ng ina na lumalaban, anak na nangangarap, at lugaw na puno ng pag-asa.
