ANG LIHAM NI TATAY — Nang Mabuksan Ko ang Kahon ng Lumang Damit, Natagpuan Ko ang Katotohanang Pinakatago Niya sa Akin sa Loob ng Dalawampung Taon
Lumaki ako sa simpleng buhay sa probinsya kasama si Tatay, isang lalaking tahimik, masipag, at puno ng pagmamahal, kahit na palaging mahirap ang buhay. Sa bawat palay na inaani niya, sa bawat kahon ng damit na pinapantay niya sa araw, ramdam ko ang hirap at sakripisyo niya para sa amin ni Mama. Ngunit hindi ko alam ang lahat ng katotohanan.
Sa loob ng dalawampung taon, ang tanging alaala ko sa kanya ay punong-puno ng pagmamahal ngunit may halong lungkot. Lagi siyang abala, palaging nag-aalala kung may kakulangan kami. Hindi siya marunong magreklamo, kahit na ang kanyang mga kamay ay may sugat at ang kanyang likod ay laging sumasakit.
Isang hapon, habang nililinis ko ang lumang aparador sa ilalim ng hagdan, natagpuan ko ang isang kahon na nakatago sa likod ng lumang damit ni Tatay. May takot akong inangat ito, alam kong may laman itong matagal na niyang itinatago.
Bukas ko ang kahon… at sa loob, natagpuan ko ang isang liham na isinulat niya para sa akin. Ang mga titik nito ay malumanay, ngunit punong-puno ng damdamin. Habang binabasa ko, unti-unting lumuluha ang mga mata ko. Hindi ko alam na sa bawat desisyon niyang ginawa, sa bawat pagkakataong siya’y nagtiis ng gutom para lang may mapakain sa amin, may mga lihim siyang pinapasan upang hindi kami mabigatan.
Sa liham, nakasulat:
“Anak, kung nabasa mo ito, alam kong malaki na ang iyong pangarap at tagumpay. Sana, maunawaan mo na bawat pawis at sakripisyo ko ay para sa iyong kinabukasan. Hindi ko ikinahiya ang hirap, ngunit pinipili kong itago ang lungkot ko para sa iyong ngiti.”
Hindi ko napigilan ang luha. Bigla kong naalala ang bawat hapunan na walang laman ang mesa, bawat gabi na ako’y nag-iisa, at bawat pagkakataong si Tatay ang nagtiis para sa aming dalawa.
Lumapit ako sa kanya, na nakaupo sa lumang silya sa kusina. Ang kanyang mga mata, na puno ng pagod, ay nagliwanag nang makita niya akong hawak ang liham.
“Tatay, bakit ninyo ito itinago sa akin? Bakit ninyo tiniis ang lahat nang hindi ninyo ako isinama?” tanong ko nang nanginginig ang boses.
Ngumiti siya, isang ngiti na puno ng kahinaan at pagmamahal.
“Anak, nais kong ikaw ay lumaki na hindi nabibigatan. Ang aking sakit at hirap ay para sa iyo. Para sa iyong pangarap. Para sa iyong kalayaan,” sagot niya habang pinipisil ang kamay ko.
Dumating ang gabing iyon na ramdam ko ang tunay na halaga ng pamilya, pagmamahal, at sakripisyo. Natutunan ko na ang pag-ibig ng magulang ay hindi laging nakikita sa salita o galaw, kundi sa tahimik na pagtitiis at paglilingkod.
Sa susunod na araw, inilabas ko ang lahat ng liham sa kahon, binasa ko sa aking mga kapatid at sa mga kamag-anak. Lahat ay napaiyak, ngunit mas mahalaga, lahat ay naintindihan ang lalim ng pagmamahal ni Tatay.
Mula noon, hindi ko na inisip ang kahirapan bilang hadlang. Sa halip, isinumpa ko sa sarili ko na ang bawat tagumpay ko ay alay sa kanya. Ang kahon na iyon, at ang liham, ay nagsilbing paalala na kahit sa pinakamadilim na panahon, ang pagmamahal at sakripisyo ng magulang ay ilaw na patuloy na naggagabay sa atin.
