“Ang Babaeng Tinawag Niyang Inay”
Sa gilid ng isang lumang palengke sa Bulacan, may isang batang lalaki na araw-araw ay nakaupo sa ilalim ng puno ng mangga. Madungis, payat, at laging bitbit ang isang plastik na lalagyan ng tinapay.
Ang pangalan niya ay Jomar, siyam na taong gulang. Wala siyang kilalang magulang. Ang tanging alam lang niya ay iniwan siya sa palengke noong siya’y tatlong taong gulang pa lang.
Araw-araw, nag-aalok siya ng tulong sa mga tinderang nagbebenta ng isda at gulay kapalit ng barya o tira-tirang pagkain.
Ngunit isang araw, sa gitna ng ulan, dumating ang isang matandang babae na may bitbit na payong at basket ng gulay. Maputi na ang buhok, may kulubot na balat, ngunit malambing ang mga mata.
“Anak, gusto mo bang sumilong?” tanong ng babae.
Tahimik lang si Jomar. Sanay na siyang walang nagpapansin.
Ngunit tinabihan siya ng babae, binuksan ang payong, at ibinigay ang kalahati sa kanya.
“Hindi ka dapat giniginaw mag-isa,” sabi nito.
“Basta’t hindi ka magnanakaw, laging may puwang ang mundo para sa iyo.”
Ang pangalan ng babae ay Aling Perla — isang biyuda, na minsan ding nawalan ng anak.
Isang Bagong Simula
Simula noon, araw-araw nang dumadalaw si Aling Perla sa pwesto ni Jomar. Dinadalhan niya ito ng kanin, tinapa, at minsan ay gatas.
Hanggang sa isang araw, inanyayahan niya ito sa bahay.
“Kung gusto mo, dito ka muna. Wala naman akong kasama,” sabi ni Aling Perla.
Hindi agad sumagot si Jomar. Ngunit nang gabing iyon, nang bumuhos ang ulan, naalala niya ang mga gabi ng gutom at lamig. Kaya kinabukasan, tinanggap niya.
Doon nagsimulang magbago ang lahat.
Pinaghugasan siya ni Aling Perla, pinahiran ng langis ang kanyang mga sugat, at binigyan ng malinis na damit.
“Magmula ngayon,” sabi ng babae, “ako na ang bahala sa iyo. Pero mangako ka — mag-aaral ka at magiging mabuting tao.”
Tumango si Jomar. Sa unang pagkakataon, may tumawag sa kanya ng anak.
Lumipas ang Panahon
Lumaki si Jomar na masipag at matulungin. Siya mismo ang nagbabantay sa tindahan ni Aling Perla sa palengke.
Tuwing may bibili, masigla niyang sinasabi:
“Salamat po, balik po kayo!”
At bawat gabi, bago matulog, laging sinasabi ni Aling Perla:
“Anak, kahit hindi kita pinanganak, ikaw ang pinakamagandang biyaya na binigay sa akin.”
Ang Araw ng Pagbabago
Isang umaga, habang nag-aayos si Jomar ng paninda, biglang nawalan ng malay si Aling Perla.
Dali-dali niyang isinugod sa ospital.
Tatlong araw na hindi siya umalis sa tabi ng kama nito.
Nang magising si Aling Perla, hinawakan nito ang kamay ng binata.
“Anak… kung sakali… huwag mong kalimutan, hindi kailangan ng dugo para maging pamilya. Ang puso ang nagtatali sa atin.”
Tumulo ang luha ni Jomar.
“Hinding-hindi ko po kayo pababayaan, Nay,” sabi niya.
Pagkatapos ng Lahat
Pagkaraan ng ilang taon, nakapagtapos si Jomar ng kolehiyo sa tulong ng maliit na tindahan ni Aling Perla.
Ngayon, isa na siyang guro sa paaralan kung saan siya dati ay namamalimos sa labas.
At sa bawat araw ng pagtuturo, lagi niyang sinasabi sa mga estudyante:
“Hindi lahat ng magulang ay ipinanganak tayo —
minsan, sila ang mga taong nagpasya na mahalin tayo kahit hindi nila kailangang gawin.”
Sa huling hanay ng klase, madalas umuupo si Aling Perla — nakangiti, may luha sa mata, at tangan pa rin ang payong na ginamit niya noong unang beses silang nagkakilala.
💔 “Ang Babaeng Tinawag Niyang Inay”
Isang paalala na ang pamilya ay hindi palaging tungkol sa dugo — kundi sa mga taong pumili na manatili, kahit walang dahilan kundi pagmamahal.
