“Ang Lalaki na Nagbenta ng Kanyang mga Pangarap Para Lang Makatapos ang Kanyang Kapatid”
Lumaki si Marco sa isang maliit na barong-barong sa gilid ng riles ng tren. Araw-araw, gumigising siya bago pa sumikat ang araw, naglalakad ng ilang kilometro para magtulak ng kariton na puno ng bote, dyaryo, at bakal.
Hindi para sa sarili niya — kundi para sa kanyang kapatid na si Lia, na nangangarap maging guro.
“Kuya, balang araw, pag naging teacher ako, hindi ka na magtutulak ng kariton,” pangako ni Lia, habang hawak ang lumang libro na galing pa sa basurahan.
Ngumiti lang si Marco. “’Wag mong isipin ‘yan. Mag-aral ka lang. Ako na bahala.”
Noong dumating ang bagyo, nasira ang barong-barong nila. Lahat ng naipon ni Marco, nilipad ng baha.
Pero imbes na sumuko, nagsimula siyang magtrabaho sa construction site. Madalas walang ulam sa tanghalian, pero lagi siyang may dalang bigas pauwi.
“Kuya, bakit ayaw mo magpahinga?” tanong ni Lia minsan, habang pinupunasan ang sugat sa kamay ng kapatid.
“Hindi ako mapapagod hangga’t nakikita kitang nag-aaral,” sagot ni Marco.
Isang araw, nadulas siya habang nagbubuhat ng semento. Nabali ang paa. Hindi na siya makatrabaho.
Gusto na sana niyang sumuko. Pero isang umagang malamig, nakita niya si Lia sa pintuan ng ospital, may dalang envelope.
“Kuya, pasado ako sa scholarship!” sabi nito, nangingislap ang mga mata.
Ngumiti si Marco, kahit masakit ang sugat niya.
“’Yan ang pinakamagandang balita na narinig ko buong buhay ko,” mahina niyang sagot.
Lumipas ang limang taon.
Nakasuot si Lia ng toga, nakatayo sa entablado, hawak ang diploma.
Sa pinakahuling upuan, nakaupo si Marco, naka-wheelchair, suot ang lumang polo na tinahi pa ni Nanay noon.
Tinawag ang pangalan ni Lia. Umiiyak siya habang nagsasalita sa mikropono:
“Ang tunay na bayani ng buhay ko ay hindi guro, hindi doktor, kundi isang lalaking nagbenta ng kanyang mga pangarap para matupad ang akin.
Kuya Marco, salamat dahil tinuruan mo akong mangarap, kahit ikaw mismo ay tumigil mangarap para sa akin.”
Pagkatapos ng seremonya, yumakap siya sa kapatid.
Tahimik si Marco, pero sa kanyang mga mata — may halong pagod, tuwa, at pagmamahal.
Hindi siya naging mayaman, pero dahil sa kanya, nagkaroon ng kinabukasan ang pamilyang minsang halos walang pag-asa.
