ANG BATA NA LUMAKAD SA KAHIRAPAN, NAGTIPID, AT NAGTAGUMPAY PARA SA KANYANG INA AT PAMILYA
Sa isang maliit na barangay sa Maynila, lumaki si Mara, isang batang babae na anak ng isang simpleng maybahay at isang ama na nawalay sa kanya noong siya ay sanggol pa lamang. Ang buhay sa kanilang maliit na bahay sa tabi ng riles ay puno ng kahirapan, ngunit ang pagmamahal ng kanyang ina, si Aling Lina, ay walang kapantay.
Tuwing umaga, maaga silang bumabangon. Si Mara, labing-dalawang taong gulang pa lamang, ay tumutulong sa kanyang ina magbenta ng gulay sa palengke. Ang bawat hakbang sa ilalim ng araw ay may kasamang pawis at pagod, ngunit sa mata ni Mara, ang bawat tinapay na kanilang nabibili mula sa kinikita ay simbolo ng pag-asa.
Sa paaralan, madalas siyang tawaging “anak ng maybahay,” at may mga kaklase siyang hindi maiwasang manukso dahil sa lumang uniporme at lumang sapatos. Ngunit sa halip na malugmok, pinipilit ni Mara na maging matatag. Tuwing gabi, habang natutulog sa maliit na silid na may sira-sirang kisame, iniisip niya ang pangarap na isang araw, hindi na sila mauutusan ng kahirapan.
Lumipas ang ilang taon, nagpatuloy siya sa pag-aaral, nagtatrabaho bilang tutor sa ibang bata upang makatulong sa gastusin. Habang ang iba ay naglalaro o nagbabakasyon, si Mara ay nag-aaral sa ilalim ng ilaw ng lampara, kasama ang maliit na bag ng libro na inuukit sa kanya ng kanyang ina.
Isang araw, dumating ang pagkakataon: may scholarship sa isang prestihiyosong paaralan sa Maynila. Kahit may pagod at pangamba, tumanggap siya. Sa bagong paaralan, marami sa kanyang mga kaklase ang mayaman at may modernong gamit, ngunit hindi niya hinayaang maging hadlang ito. Sa halip, naging inspirasyon ang kanyang kahirapan. Ang bawat proyekto, bawat pagsusulit, bawat maliit na tagumpay ay nagiging hakbang patungo sa kanyang pangarap.
Nang dumating ang araw ng graduation, si Mara ay tinanghal bilang Valedictorian ng buong batch. Sa entablado, humawak siya ng mikropono, at habang pinagmamasdan ang kanyang ina na nakaupo sa huling hanay, luha ng tuwa ang pumatak sa kanyang mga mata.
“Mama,” panimula niya, “labindalawang taon tayong nagtiis. Labindalawang taon na may hirap, luha, at pawis. Ngunit lahat ng iyon ay naging hakbang para makarating tayo dito. Hindi na natin kailangan pang matakot sa kahirapan. Ngayon, ipagmamalaki ko kayo, at ipagmamalaki ko ang ating pamilya.”
Tahimik ang bulwagan. Isa-isang nagpunas ng luha ang kanyang mga kaklase. Ang kanyang ina, marungis, may bahid ng pawis at putik sa mga kamay, ay tumayo, niyakap si Mara nang mahigpit.
“Salamat, anak,” sabi ni Aling Lina, “Sa wakas, nakikita ko ang pangarap na tinanim ko sa puso mo.”
Ang kwento ni Mara ay naging inspirasyon sa buong barangay. Pinakita niya na kahit anong hirap, kung may tiyaga, sakripisyo, at pagmamahal sa pamilya, makakamtan ang tagumpay.
