PULUBING TUMULONG SA ISANG BATA NA ANAK PALA NG ISANG MAYAMANG PAMILYA

Ako si Elmer, labing-walong taong gulang. Matagal na akong palaboy sa Maynila. Simula nang mamatay si Nanay dahil sa sakit at mawala si Tatay sa hindi ko alam na dahilan, ako na lang mag-isa ang nabubuhay sa lansangan.

Ang bahay ko, ang ilalim ng tulay. Ang kama ko, karton at lumang kumot na tinapon lang ng iba.

Araw-araw akong naglalakad sa Quiapo, nagtutulak ng kariton ng mga bote at bakal, at kung wala akong makuha, namamalimos ako. Minsan may mababait na nagbibigay ng pagkain, pero madalas, binabalewala lang ako, parang wala akong halaga.

Isang hapon, habang papalubog ang araw at naglalakad ako pauwi sa tabi ng kalsada, may narinig akong umiiyak. Isang batang babae. Siguro mga pitong taong gulang lang.

Nakita ko siya sa tapat ng isang convenience store, malinis, may suot na pink na damit, at may hawak na maliit na bag. Nanginginig at umiiyak.

Nilapitan ko siya, kahit alam kong madalas takot ang mga bata sa tulad kong marumi at gusgusin.

“bata, bakit ka umiiyak?” tanong ko habang maingat na nakaluhod sa harap niya.

“T-teka po… hindi ko makita si Kuya driver… Naiwan po ako sa mall,” hikbi niya.

Luminga ako at wala siyang kasama. Walang guwardiya. Wala ring cellphone ang bata.

Kahit gutom na gutom ako, ang naisip ko agad ay tulungan siya. Baka mapahamak pa siya sa kalsada.

“Hali ka, huwag kang matakot. Alam ko kung saan may pulis. Doon tayo maghintay,” sabi ko.

Tinakpan ko siya ng lumang jacket ko, kahit basa na iyon sa pawis. Dinala ko siya sa presinto malapit sa Quiapo. Doon ko lang nalaman na ang pangalan niya ay Cheska.

Pinakain ko siya ng kalahati ng tinapay na dapat sana ay para sa hapunan ko.

Makalipas ang ilang minuto, dumating ang mag-asawang halos mabaliw sa kakahanap. May mga guwardiya at pulis silang kasama.

Pagkakita ni Mrs. Ramirez sa anak niya, napayakap siya agad at humagulhol.

Lumapit sa akin si Mr. Ramirez, isang lalaking halatang mayaman at makapangyarihan. Akala ko sisigawan niya ako, pero bigla niyang hinawakan ang balikat ko.

“Ikaw ba ang tumulong sa anak ko?”

“Opo, Sir. Nakita ko lang po siyang umiiyak sa kalsada.”

Napaluha si Ma’am Ramirez.

“Hijo, maraming salamat. Kung hindi dahil sa’yo, baka kung saan na napunta ang anak namin.”

Nagpasalamat sila at nagpaabot ng pera, pero tinanggihan ko.

“Hindi po ako tumulong dahil gusto ko ng kapalit. Gusto ko lang pong makita na ligtas siya.”

Ngumiti si Mr. Ramirez, at sabi niya,

“Hindi mo alam kung gaano kalaking bagay ang ginawa mo. Babalikan ka namin.”

Hindi ko iyon pinaniwalaan. Marami nang nangakong babalik, pero wala namang natutupad.

Kinabukasan, habang nag-aayos ako ng mga bote sa gilid ng estero, may dumating na itim na sasakyan. Akala ko pulis o barangay. Pero pagbaba ng lalaking naka-amerikana, nagulat ako, si Mr. Ramirez pala.

“Hijo, sineryoso ko ang sinabi ko kahapon. Hindi lahat ng mabubuting tao ay may tahanan. Pero ngayon, gusto kong magkaroon ka ng isa.”

Iniabot niya ang isang sobre. Laman noon ay mga dokumento, bahay at lupa sa Bulacan.

Hindi ako makapagsalita. Akala ko niloloko lang ako.

“Ipapa-aral din kita. Hindi lahat ng matatalino ay nakapag-aaral, pero deserve mong mabigyan ng pagkakataon.”

Doon ako napaiyak. Sa unang pagkakataon, may taong naniwala sa isang tulad kong palaboy.

Lumipas ang mga taon. Tinupad nila ang pangako. Nakapagtapos ako sa kolehiyo sa kursong Social Work, at ngayon ay nagtatrabaho ako sa isang foundation na tumutulong sa mga batang lansangan.

Tuwing nakikita ko ang mga batang pagala sa kalsada, lagi kong naiisip.

“Baka isa sa kanila, tulad ko rin dati, naghihintay lang ng taong makakakita ng kabutihan sa kanya.”

At si Cheska, ang batang tinulungan ko noon, ay malapit pa rin sa akin. Itinuturing ko siyang nakababatang kapatid. Tuwing nagkikita kami, lagi niyang sinasabi.

“Kuya Elmer, kung wala ka noon, baka wala na ako ngayon.”

Ngumiti lang ako.

“At kung wala kayo, baka hanggang ngayon, tulay pa rin ang bahay ko.”

Ang kabutihan ay hindi nasusukat sa yaman, hitsura, o estado sa buhay. Minsan, ang taong walang-wala ang siyang may pinakamaraming maibibigay, dahil ang puso niya, busilak at marunong magmahal kahit walang kapalit.