“Ang Tatay Kong Bumbero — Ang Huling Tawag Bago Gumuho ang Gusali”
Ang Amoy ng Usok
“Anak, huwag mo akong hintayin mamayang gabi, ha. Baka matagalan kami sa fire drill.”
‘Yan ang huling sinabi ni Tatay Rodel, isang bumbero sa Maynila, bago siya umalis ng bahay noong gabing iyon.
Si Mia, labing-anim na taong gulang, ay nakaupo sa may mesa habang tinutulungan ang inang magtahi ng mga lumang damit.
Tahimik lang siya — sanay na.
Sanay na sa mga gabing wala si tatay.
Sanay sa mga tawag na bigla na lang napuputol sa kalagitnaan ng kaguluhan.
Ngunit kahit sanay, hindi kailanman madali ang maghintay ng taong araw-araw hinaharap ang panganib.
Ang Tawag ng Alarma
Alas-onse ng gabi.
Habang kumakain ng tinapay si Mia, biglang nag-ingay ang radyo ng balita:
“Breaking news! Isang mataas na gusali sa Quezon City ang kasalukuyang nasusunog—”
Tumigil ang mundo ni Mia.
Ang gusaling iyon, doon naka-assign si Tatay Rodel ngayong gabi.
Agad niyang kinuha ang cellphone, tinawagan ang ama.
“Hello, Tay? Saan ka po?!”
Sa kabilang linya, narinig niya ang malalim na paghinga at ingay ng apoy.
“Anak, huwag kang mag-alala. Ilang bata lang ang kailangang iligtas dito. Saglit lang ’to…”
At bago pa siya makasagot, narinig niyang sumabog ang isang bahagi ng gusali.
Naputol ang tawag.
Ang Gabi ng Takot
Lumipas ang mga oras na parang taon.
Nagtipon ang mga pamilya ng mga bumbero sa labas ng gusali.
Ang apoy ay parang halimaw na ayaw mamatay — sumasayaw sa hangin, kinakain ang bawat palapag.
Si Mia, nanginginig sa lamig at takot, hawak ang lumang jacket ni Tatay.
“Nasaan po siya?”
“May mga naiwan sa loob,” sabi ng opisyal. “May isa raw na bumalik para iligtas ang dalawang bata.”
Hindi na siya kailangang hulaan kung sino iyon.
Ang tatay niya lang ang kayang bumalik kahit sinabihan nang huwag.
“’Pag may bata, hindi ko pwedeng iwan,” lagi niyang sinasabi.
Ang Huling Tawag
Alas-dos ng umaga.
Habang nagkakagulo ang mga rescuer, biglang tumunog ang cellphone ni Mia.
“Tay!”
Narinig niya ang mahinang tinig. “Anak… nakalabas na ang mga bata.”
“Nasaan ka, Tay?! Lumabas ka na rin!”
Tahimik. Pagkatapos, maririnig ang tunog ng mga sirena at mga sigaw ng bumbero.
“Mia…” bulong ni Tatay. “Sabihin mo sa mama mo, mahal na mahal ko kayo. Huwag kang matakot… makita mo man akong hindi na makabalik…”
“’Wag mong sabihin ’yan, Tay! Lalabas ka, naririnig mo ako? Lalabas ka!”
Ngunit sumagot ang tatay niya ng mga salitang hindi niya malilimutan:
“Anak… hindi lahat ng bayani may kapa. Ang iba, may helmet lang… at pangakong babalik.”
At doon tuluyang naputol ang linya.
Pagkatapos ng Apoy
Kinabukasan, headline sa lahat ng balita:
“Bumbero, nagbuwis ng buhay para mailigtas ang dalawang batang naiwan sa ikapitong palapag.”
Tatlong katawan ang nakuha sa loob — dalawa sa kanila ay buhay na mga bata.
Ang isa… si Tatay Rodel.
Nakahawak pa ang kamay nito sa pinto ng hagdanan, tila pinoprotektahan ang mga bata kahit sa huling sandali.
Ang Parangal
Ilang linggo matapos ang insidente, tinawag si Mia sa entablado ng munisipyo.
Binasa ng alkalde ang isang liham na nahanap sa bulsa ng tatay niya —
isang liham na isinulat sa lumang piraso ng papel, may bahid ng uling:
“Kung sakaling hindi na ako makauwi,
Sabihin mo kay Mia na ipagpatuloy niya ang kabutihan.
Hindi ko kailanman pinili ang maging bayani,
Pinili ko lang na maging ama.”
Tumulo ang luha ni Mia.
Lahat ng tao sa loob ng bulwagan ay napaluha.
At mula noon, sa tuwing makikita niya ang mga bumbero sa kalsada,
hindi na niya nakikita ang simpleng uniporme —
nakikita niya ang mukha ng ama niyang nagligtas,
kahit ang kapalit ay ang sarili niyang buhay.
Aral ng Kuwento
Ang kabayanihan ay hindi palaging malakas o matapang.
Minsan, ito ay isang ama na nagmamahal nang tahimik,
at handang masunog ang sarili —
para lang may ibang mabuhay.
