“Ang Huling Sigaw ni Mama sa Gitna ng Gumuhong Lupa”
Simula: Ang Tahimik na Umaga
Alas-siyete ng umaga, tila karaniwang araw lang sa bayan ng Rosario, Batangas.
Ang hangin ay malamig, ang mga ibon ay kumakanta, at sa maliit na bahay sa gilid ng kalsada, abala si Elian, isang binatang 17 taong gulang, sa paghahanda ng almusal.
“Anak, huwag mong kalimutang kumain bago ka pumasok,” sabi ni Mama Liza, habang hinahalo ang kape sa lumang tasa.
Ngumiti si Elian. “Mamaya na po ako kakain, Ma. Baka mahuli ako sa school.”
“Baka naman mahuli ka rin sa pag-ibig,” pabirong sagot ng ina. Tumawa silang dalawa.
Ngunit ang tawanan nilang iyon… ay magiging alaala na lang ilang minuto matapos noon.
Ang Biglang Panginginig ng Mundo
Alas-siyete y medya.
Habang palabas si Elian ng bahay, napansin niyang parang may kakaibang ugong sa lupa.
Tumigil siya.
Tapos, isang iglap—umuga ang mundo.
“Lindol! Lindol!” sigaw ng mga kapitbahay.
Tumumba ang mga poste, bumagsak ang mga bubong.
Ang mga sigaw ng tao ay halo sa alikabok, basag na salamin, at tunog ng bakal na kumakalansing.
Si Elian, agad na tumakbo pabalik ng bahay.
“Mama! Ma!”
Ngunit pagdating niya roon, kalahati ng bahay ay gumuho na.
Ang Sigaw sa Ilalim ng Gumuho
“Mama! Saan ka?!”
Humahagulgol na sigaw ni Elian habang pinipilit niyang alisin ang mga tipak ng semento.
May marinig siyang mahinang tinig.
“Elian… anak…”
“Mama! Huwag kang gagalaw! Nandito ako!”
“Anak… huwag ka nang pumasok… delikado…”
Ngunit hindi siya nakinig.
Ginamit niya ang mga kamay niyang sugatan, ang balikat niyang may bali, para lang makuha ang ina.
“Hindi ko po kayo iiwan!” sigaw niya habang patuloy sa paghuhukay.
Hanggang sa biglang…
Isa pang malakas na aftershock.
Gumuho ang natitirang bahagi ng pader, tumabon sa katawan ni Elian.
Ngunit kahit hirap huminga, narinig pa rin niya ang tinig ng ina.
“Elian… anak… tumakas ka…”
“Hindi, Ma! Magkasama tayo!”
“Elian, makinig ka… Buhay ko na ang naibigay ko sa’yo… kaya hayaan mong ako naman ang mawala para mabuhay ka…”
Huminto ang lahat.
Ang tinig na iyon, ang huling sigaw ni Mama Liza.
Pagkatapos ay katahimikan.
Ang Pagsagip
Ilang oras ang lumipas bago dumating ang mga rescuer.
Sa ilalim ng gumuhong bahay, naroon si Elian — mahina, sugatan, at umiiyak habang hawak ang kamay ng inang wala nang buhay.
Nang mailabas siya, buong barangay ay tahimik.
Walang salita, tanging luha lang ng mga nakakita.
Habang inilalabas ang katawan ng ina, yumakap si Elian at bumulong,
“Salamat, Ma. Hindi mo lang ako niligtas sa lindol, niligtas mo ako sa pagiging makasarili.”
Ilang Taon Pagkatapos
Lumipas ang limang taon.
Si Elian ay isang volunteer rescuer na ngayon.
Tuwing may lindol o kalamidad, siya ang unang sumasabay sa panganib para iligtas ang iba.
Sa likod ng kanyang uniporme, nakasulat ang tatlong salita:
“Para kay Mama Liza.”
At sa bawat buhay na naililigtas niya, ramdam niyang buhay pa rin ang huling sigaw ng kanyang ina —
hindi ng takot, kundi ng pagmamahal.
Aral ng Kuwento
“Ang tunay na kabayanihan ay hindi nasusukat sa lakas ng katawan, kundi sa tapang ng puso.
Ang isang ina ay mananatiling tagapagligtas — kahit sa gitna ng gumuhong mundo.”
