ANG BATANG LAGI KONG ISINASAKAY SA TRICYCLE KO, PERO ISA NA PALANG KALULUWA

Ako si Nestor, 52 anyos, tricycle driver dito sa probinsya namin. Araw-araw akong pumapasada mula umaga hanggang gabi. Simple lang naman ang gusto ko, makauwi ng ligtas, may maiuwing ulam, at makapagpahinga.

Noong isang buwan, napansin kong may batang laging sumasakay sa tricycle ko tuwing alas-siete ng umaga. Naka-uniform siya, laging nakangiti, at mahilig makipagkwentuhan.

“Kuya Nestor, balang araw bibili ako ng tricycle para hindi ka na mahirapan,” sabi niya minsan, sabay abot ng limang piso.

“’Wag mo nang dagdagan, anak. Tabi-tabi lang naman tayo,” sagot ko, pero mapilit siya. “Hindi, kuya. Para sa ulam mo mamaya.”

Tuwing hapon, sinasabay ko siya pauwi. Minsan, inaabutan pa niya ako ng tinapay o juice. Ang bait na bata, hindi ko man lang alam pangalan niya. Kaya tinawag ko na lang siyang Bunso.

Minsan tinanong ko, “Bunso, nasan nanay mo? Lagi kang mag-isa ah.”

Sagot niya, “Nasa bahay lang po. Laging pagod. Pero sabi niya, proud siya sa’kin.”

Lumipas ang mga linggo. Sanay na akong kasama siya, parang anak ko na. Hanggang isang araw, Lunes ng umaga, hinihintay ko siya sa dating kanto. Pero hindi siya sumakay. Hanggang tanghali na, wala pa rin.

Kinabukasan, ganoon ulit. Naisipan kong dumaan sa bahay na madalas niyang sinasabi, ’yung kulay asul na may puno ng mangga sa harap.

Paglapit ko, may puting tolda. May mga kandila at litrato sa lamesa.

At doon ko siya nakita. Si Bunso, nakasuot ng puting damit habang nakahimlay.

Lumapit sa’kin ang babae, umiiyak.

“Kayo po ba si Mang Nestor? Lagi po kayong binabanggit ng anak ko. Gusto po niyang makita kayo bago siya tuluyang pumikit. Pero hindi na kinaya ng katawan niya. May leukemia po kasi siya.”

Nanlambot ako. Para akong sinampal ng hangin. Hindi ko alam kung iiyak ako o sisigaw.

Sabi ng nanay niya, “Madalas po siyang lumabas tuwing umaga. Sabi ko nga, saan ka na naman pupunta? Sabi niya, sasakay daw siya kay Kuya Nestor papuntang school. Pero ilang buwan na po siyang hindi nakakapasok.”

Nanginig kamay ko. Ibig sabihin, ilang linggo na, kaluluwa na lang pala ni Bunso ang sinasakay ko.

Simula noon, tuwing umaga, napapalingon pa rin ako sa salamin ng tricycle.

Minsan, parang nakikita ko pa rin siyang nakaupo sa likod, nakangiti, bitbit ang baon niyang tinapay.

Minsan, hindi natin alam kung sino ang mga taong dumadaan sa buhay natin, mga taong dumarating para ipaalala na may kabutihan pa rin sa mundo kahit sa gitna ng pagod at hirap.

At minsan, ‘yung mga alaala nila, sila ang nagsisilbing ilaw sa mga gabi nating pagod.