PINAGTAWANAN AKO NG MGA KAKLASE KO DAHIL SA ILOG KAMI NAGLALABA. PERO NOONG EXAM NAPATAHIMIK SILA DAHIL AKO LANG MAG-ISA ANG NAKAPASA
Ako si Jenny, 14 years old, at kasalukuyang grade 8. Sa tuwing umaga bago pumasok sa paaralan, bitbit ko muna ang batya at sabon para maglaba sa ilog malapit sa bahay namin. Habang ang iba kong kaklase ay nag-aayos ng buhok sa harap ng salamin, ako naman ay nakayapak sa putikan, pinipiga ang mga damit habang umaagos ang malamig na tubig sa aking mga paa.
Sa bawat paglalaba ko, nakikita ko ang sarili kong nangangarap, na balang araw, aangat din kami sa kahirapan. Hindi ko kinakahiya na sa balon kami umiinom at sa ilog naglalaba, dahil iyon lang ang meron kami. Pero para sa akin, hindi iyon dahilan para tumigil mangarap.
Pagpasok ko sa paaralan, amoy sabon pa ang kamay ko. Pero imbes na purihin ang kasipagan ko, pinagtawanan ako ng mga kaklase ko.
“Si Jenny, sa ilog daw naglalaba!” sigaw ng isa.
“Baka may isda sa tubig ninyo!” sabay tawa ng marami.
“Sa balon kayo umiinom? Eh ‘di lasang kalawang tubig niyo!” dagdag pa ng isa.
Tahimik lang ako habang nakatungo. Nasasaktan, oo. Pero hindi ako sumagot. Alam kong walang maidudulot ang pagsagot ng masama sa mga taong mapanghusga.
Pag-uwi ko, umiiyak ako habang naglalakad pauwi sa bahay. Nakita ako ni Nanay.
“Anak, bakit ka umiiyak?” tanong niya habang nagbubunot ng niyog.
“Pinagtawanan po ako, Nay… kasi daw mahirap tayo.”
Ngumiti lang si Nanay at hinaplos ang buhok ko.
“Anak, tandaan mo, ang kahirapan ay hindi kahihiyan. Mas kahihiyan ang manlait ng kapwa.”
Dahil doon, mas pinagsikapan kong mag-aral. Kahit gabi na, nag-aaral pa rin ako sa ilalim ng lamparang de-gas dahil wala kaming kuryente. Pinagsisikapan ko lahat, kasi gusto kong ipakita na ang isang batang marunong mangarap, hindi mapipigilan ng kahirapan.
Lumipas ang ilang buwan, dumating ang araw ng pagsusulit para sa mga honor students. Lahat kami kinakabahan. At noong araw ng resulta, nagsiksikan kaming lahat sa harap ng bulletin board. Isa-isa nang binasa ni Ma’am ang mga pangalan ng nakapasa.
“Ang tanging estudyanteng pumasa sa special academic exam ay…”
Tumahimik ang lahat.
“Jenny Manalo!”
Napanganga ang mga kaklase ko. Yung iba, napayuko. Yung iba, hindi makapaniwala.
Si Ma’am lumapit sa akin, ngumiti, at hinawakan ako sa balikat.
“Mga estudyante,” sabi ni Ma’am, “ang kahirapan ay hindi hadlang para magtagumpay. Si Jenny, kahit naghihirap, ay masipag, magalang, at determinado. Hindi basehan ang pinanggalingan para masabing matalino o marangal. Tandaan ninyo, kahit sa ilog ka pa maglaba o sa balon uminom, basta may puso kang marunong lumaban, ikaw pa rin ang tunay na mayaman.”
Tumulo ang luha ko habang pinapalakpakan ako ng lahat. Yung mga dating nambubully, lumapit at humingi ng tawad.
“Sorry, Jenny,” sabi nila. “Mali kami.”
Ngumiti lang ako.
“Wala ‘yon. Ang mahalaga, natutunan niyo rin.”
Simula noon, naging inspirasyon ako sa klase. Hindi na nila ikinahiya ang pinagmulan nila. Yung iba, natutong magpasalamat sa simpleng buhay nila. Ako naman, ipinangako ko kay Nanay na balang araw, hindi na siya maglalaba sa ilog.
Hindi sukatan ng tagumpay ang ganda ng bahay, dami ng pera, o galing ng pananamit. Ang tunay na kayamanan ay nasa puso, sa kasipagan, kababaang-loob, at respeto sa magulang. Ang kahirapan ay hindi dahilan para tumigil mangarap, ito ay hakbang tungo sa tagumpay, kung marunong kang magsikap at magtiwala sa Diyos.
Ang batang marunong magtiis sa hirap, siya rin ang unang aani ng tagumpay.
