MAY NAG-IWAN NG SANGGOL SA LABAS NG PINTO NAMIN

MAY NAG-IWAN NG SANGGOL SA LABAS NG PINTO NAMIN

Ako si Mario, 47 taong gulang. Mag-asawa kami ng asawa kong si Liza pero sa loob ng sampung taon naming pagsasama ay hindi kami nagkaroon ng anak. Sinubukan na namin ang lahat ng gamot, gamutan, dasal, kahit mga herbal na sabi ng matatanda pero wala pa ring nangyari.

Dumating sa punto na halos tanggap na namin na siguro ay hindi para sa amin ang magkaanak. Ngunit sa kabila noon, nanatili pa rin kaming magkasama. Lagi naming sinasabi sa isa’t isa na sapat na ang pagmamahalan at pagkalinga naming mag-asawa. Pero sa likod ng mga ngiti, ramdam ko ang lungkot sa mga mata ni Liza lalo na tuwing nakikita niya ang mga kapitbahay naming may mga anak na tumatakbo, nagtatawanan, at naglalaro sa labas.

Isang umaga ng Disyembre, habang mahangin at malamig, may narinig kaming mahina at kakaibang iyak sa aming pintuan. Pagbukas ko, nagulat ako, isang sanggol na nakabalot sa lumang kumot. Nanginginig ito sa lamig, maputla, at halatang iniwan lamang ng kung sinong tao.

Napatingin ako kay Liza. Kita ko sa mukha niya ang halo ng gulat at awa. “Mario, sanggol ‘to. Iniwan dito.” Nanginginig ang boses niya.
Kinuha agad niya ang bata, dinala sa loob, at pinainom ng gatas na agad naming binili sa tindahan.

Noong una, nagtanong kami sa mga barangay at pulis kung may naghahanap ng nawawalang bata. Pero wala, walang dumating. Parang itinakda ng tadhana para sa amin ang batang iyon. Kaya nagpasya kami, alagaan siya at ituring na sariling anak.

Pinangalanan namin siyang Gabriel, dahil pakiramdam namin ay isang anghel na ibinigay ng langit sa amin.

Lumipas ang mga taon. Si Gabriel ay lumaking masayahin, magalang, at napakatalino. Sa bawat honor roll sa eskwela, lagi siyang kasama. Habang lumalaki siya, lalo naming naramdaman na siya nga ang biyayang matagal na naming hinihintay.


Hindi madali ang pagpapalaki, lalo na’t sapat lang ang kinikita ko sa pagtatrabaho bilang karpintero, at si Liza bilang tindera. Pero kahit gipit, lahat ng kikitain ay inuuna namin para sa pag-aaral ni Gabriel. Madalas, tinitiis namin ang simpleng pagkain at kulang na gamit sa bahay, basta’t makabayad lang ng tuition at may baon si Gabriel.

“Pa, Ma, balang araw ako naman ang magpapasaya sa inyo,” madalas niyang sinasabi.

At natupad iyon. Nakagraduate siya ng cum laude sa kursong medisina. Nakahanap siya ng oportunidad na magtrabaho sa ibang bansa, at hindi niya kami kinalimutan. Sa unang padala niya, binigyan niya kami ng bagong bahay at tindahan para kay Liza. Sa mga sumunod na taon, nabili namin ang mga bagay na dati ay pangarap lang, sasakyan, kagamitan, at higit sa lahat, mas maayos at maginhawang buhay.

Minsan, naiiyak ako kapag naaalala ko ang gabing iyon, ang iyak ng sanggol na nagbago ng lahat. Kung hindi siya iniwan sa aming pintuan, marahil hanggang ngayon ay naghahanap pa rin kami ng kulang sa buhay namin.

Ngayon, doktor na si Gabriel sa ibang bansa. Halos lahat ng kapitbahay, kamag-anak, at kakilala ay humahanga sa kanya. Ngunit higit sa lahat, siya mismo ang laging nagsasabi.

“Kung hindi dahil kay Papa at Mama, wala ako sa kinatatayuan ko ngayon. Hindi dugo ang naging dahilan ng pagmamahal natin, kundi puso.”

Minsan, hindi nasusukat ang pagiging magulang sa dugo o pagkakamag-anak. Ang tunay na pagiging magulang ay nasa puso, sa sakripisyo, at sa walang sawang pag-aaruga. At higit sa lahat, ang mga anak na lumaking may pagmamahal at tamang pagpapalaki ay nagbabalik ng biyaya, hindi lang sa materyal na bagay kundi sa dangal at pagmamahal din.