KINAILANGAN KONG LAKTAWAN ANG PROM DAHIL NINAKAW NG STEPMOM KO ANG PERA PARA SA GOWN. PERO SA UMAGA NG PROM, ISANG PULANG SUV ANG HUMINTO SA HARAP NG BAHAY NAMIN
Ang prom ang matagal ko nang pinapangarap. Lahat ng kaklase ko abala sa pagpili ng gown, pagpa-parlor, at pagkuha ng mga litrato. Ako? Nakaupo sa gilid ng kama, tinitingnan ang maliit na envelope kung saan dapat nakatago ang ipon kong dalawang taon para sa damit na isusuot ko. Pero wala na.
“Ninakaw ko lang sandali, kailangan ko para sa groceries,” mariing sabi ng stepmom kong si Marissa habang nag-aayos ng kuko.
“Pero Tita… iyon na lang ang pera ko. Para sa gown ko iyon,” halos pabulong kong sagot, nanginginig ang boses ko.
Umiling siya. “Prom lang ’yan. Mas mahalaga ang pagkain. Matuto kang maghintay.”
Doon gumuho ang lahat. Hindi ko kayang humingi sa tatay ko—pagod siya sa trabaho, at madalas ay naniniwala na kay Marissa.
—
Dumating ang araw ng prom. Nakahiga lang ako, pinipigilan ang mga luha habang naririnig ko ang mga kapitbahay na nagsasalita tungkol sa kanilang mga anak—kung sino raw ang pinakamaganda sa gown, kung sinong susunduin ng limousine.
“Sayang ka, hija,” bulong ng kapitbahay naming si Aling Nena nang makita niya akong nakasilip sa bintana. “Dapat doon ka rin.”
Napangiti lang ako ng pilit. “Okay lang po, Aling Nena. Baka sa ibang pagkakataon.”
—
Pero bandang alas-diyes ng umaga, may narinig akong ugong ng makina sa labas. Isang pulang SUV ang huminto sa mismong harap ng bahay. Nagtaka ako—wala naman kaming inaasahan.
Bumukas ang pinto, at bumaba si Tita Helen, ang matagal nang bestfriend ng yumao kong nanay. May hawak siyang malaking garment bag at kahon ng sapatos.
“Nakita ko ang post mo kagabi, hija. ’Yung status mo na ‘Maybe some dreams are not meant for me.’ Hindi ko matitiis,” sabi niya, at niyakap ako nang mahigpit.
Halos maiyak ako. “Tita… hindi ko alam ang sasabihin ko.”
Ngumiti siya. “Sabihin mo lang salamat habang sinusuot mo ’to.”
Binuksan niya ang garment bag—isang napakagandang royal blue gown na kumikislap sa bawat sulok. Parang mismong pangarap na nagkatawang-tao.
—
Pagbalik ko sa loob, halos malaglag ang panga ni Marissa. “Saan galing ’yan?!” singhal niya.
“Hindi ko na kailangan ng pera mo, Tita,” sagot ko, diretso ang tingin. “May taong mas totoo ang malasakit.”
Wala siyang naisagot.
Tinulungan ako ni Tita Helen mag-ayos, inayusan ang buhok ko, nilagyan ng kaunting make-up. Nang tumingin ako sa salamin, hindi ko na halos makilala ang sarili ko. Hindi na ako ’yung batang umiiyak kagabi—ako na ang dalagang handang tuparin ang pangarap niya.
—
Pagdating sa venue, lahat ay napatigil. Maraming napalingon, at may narinig pa akong bulungan:
“Siya ba ’yun? Ang ganda niya!”
“Akala ko hindi siya makakapunta.”
Lumapit si Miguel, kaklase ko na matagal nang kaibigan. Ngumiti siya at inalok ang kamay niya. “Akala ko hindi ka makakarating. Buti na lang… kasi wala akong ibang gustong makasayaw ngayong gabi kundi ikaw.”
Napaiyak ako, pero sa wakas, luha iyon ng kaligayahan.
—
Habang umiikot kami sa dance floor, naramdaman kong totoo pala: hindi lahat ng pangarap nawawala kapag ninakawan. Minsan, may dumadating na mas maganda—isang taong handang ipakita na hindi ka nag-iisa.
At sa ilalim ng mga ilaw ng prom, sa gitna ng musika at tawanan, natutunan ko ang pinakamahalagang aral: kahit may mga taong kukuha ng iyong pag-asa, laging may darating na magbabalik ng higit pa kaysa nawala.
At sa pulang SUV na iyon nagsimula ang gabi na hinding-hindi ko malilimutan.
KINAILANGAN KONG LAKTAWAN ANG PROM DAHIL…
