AYAW PARIN BUMILI MG ASAWA KO NG BRIEF KAHIT BUTAS-BUTAS NA ‘YUNG SA KANYA.

Ako si Nita Mae, 27 years old, at live-in partner ng isang sobrang masipag na lalaki, si June.

Araw-araw, maaga siyang gumigising, halos hindi na nagpapahinga.

Alas-singko pa lang ng umaga, gising na siya para maghanda sa trabaho.

Kahit umuulan o tirik ang araw, wala siyang reklamo.

Palagi siyang may ngiti sa labi, at ang lagi niyang sinasabi sa akin,

“Para ‘to sa mga bata, at sa’yo, mahal.”

Sa tuwing nakikita ko siyang pagod na pagod pag-uwi, ramdam ko ‘yung bigat ng katawan niya, pero paglapit sa mga anak namin, parang nawawala lahat ng pagod.

Si June, kahit simple lang, ay isa sa mga taong hindi marunong magreklamo.

Basta maayos kami, masaya na siya.

Basta may makain kami, kontento na siya.

At basta nakikita niya kaming nakangiti, parang wala nang kulang sa kanya.

Isang gabi, habang naghahanda ako ng labahin, napansin ko ‘yung brief niya sa lababo, halos butas-butas na, at ang garter, maluwag na maluwag.

Para bang isang hinga na lang, guguhit na.

Natahimik ako.

Tinignan ko ‘yung damit niya, at doon ko napagtanto, ni minsan, hindi siya bumili ng kahit anong gamit para sa sarili niya.

Lahat ng suweldo niya, inuuna ang mga bata.

Bagong uniform, bagong tsinelas, vitamins, gatas, diaper, lahat para sa mga anak namin.

Kapag ako naman, madalas sinasabihan niya pa,

“’Mahal, bili ka rin ng damit mo ha, wag puro para sa mga bata.”

Pero siya mismo, walang binibili kahit isa.

Kahit minsan gusto kong bilhan siya, lagi niyang sinasabi,

“Wag na muna, ayos pa naman ‘to.”

Pero sa totoo lang, hindi na ayos.

Hindi na ayos ang brief niya, hindi na ayos ang mga t-shirt niya, hindi na ayos ang sapatos niyang halos tanggal na ang talampakan, pero siya, ayos lang daw.

Kaya simula noon, tuwing may sobrang perang binibigay niya sa akin, kahit tig-20, tig-50 lang, iniipon ko ng palihim.

Hindi ko sinabi sa kanya.

Isang buwan ang lumipas, nakaipon ako ng kaunti, sapat para makabili ng ilang pares ng bagong brief.

Noong araw ng sahod niya, niluto ko ang paborito niyang ulam, adobong baboy.

Habang kumakain siya, kinuha ko ‘yung maliit na paper bag at iniabot sa kanya.

Sabi ko,

“Para sa’yo ‘yan.”

Tinignan niya ako, medyo nagulat.

Binuksan niya ‘yung paper bag at nakita niya ‘yung mga bagong brief.

Tahimik lang siya sa una.

Tapos napangiti,

At bigla niya akong niyakap nang mahigpit.

Hindi ko mapigilang mapaluha.

Sobrang simple lang ng bagay na ‘yun, pero ramdam ko ‘yung tuwa sa mga mata niya.

Para sa iba, maliit lang ‘yun, pero para sa amin, malaking simbolo ‘yun ng pagmamahal at pag-unawa.

Kasi minsan, sa sobrang pag-aalala ng isang ama sa pamilya, nakakalimutan niyang alagaan ang sarili niya.

At bilang asawa, responsibilidad din nating iparamdam sa kanila na hindi lang sila tagapagbigay, kundi sila rin ay mahalaga.

Simula noon, mas naging maingat ako.

Kapag bumibili ako ng gamit para sa mga bata, sinisigurado kong may konti rin para sa kanya.

Kahit simpleng t-shirt lang, kahit simpleng tsinelas, basta may maramdaman siyang alaga.

Kasi minsan, ‘yung mga lalaki, hindi nila sinasabi kapag pagod na sila.

Hindi sila humihingi ng tulong o ng pansin.

Pero ramdam mo sa tahimik nilang pagod kung gaano sila nagsasakripisyo.

Sa likod ng bawat masayang pamilya, may isang lalaking tahimik na nagbubuhat ng bigat ng buhay, at isang babaeng marunong magpahalaga sa maliliit na bagay.

Ang tunay na relasyon ay hindi nasusukat sa mamahaling regalo, kundi sa simpleng pag-unawa at malasakit sa isa’t isa.

Minsan, nakakalimutan nating tanungin kung kumusta pa ba sila, ‘yung mga taong araw-araw nating kasama.

Yung asawa nating walang sawang magbanat ng buto, na kahit luma na ang damit, ay mas pinipiling unahin ang pamilya.

Pero tandaan natin.

Hindi kailangang mayaman para maging mabuting partner, kailangan lang marunong kang makakita ng kabutihan sa maliliit na bagay, at magpasalamat sa mga simpleng sakripisyo.

Kasi sa huli, ang tunay na pag-ibig ay hindi nasusukat sa laki ng kinikita o sa ganda ng regalo.

Nasusukat ito sa pagmamahal na hindi kailanman nakakalimot, kahit sa pinakamaliliit na paraan.