ANG LALAKING NAGSAULI NG BUHAY
Maagang umalis si Arman sa bahay. Isa siyang simpleng drayber ng tricycle sa probinsya ng Batangas. Araw-araw, kahit ulan o init, umiikot siya sa kalsada — hindi dahil sa gusto lang niyang kumita, kundi dahil gusto niyang maipadala ang perang sapat para makapag-aral ang anak niyang si Carlo sa Maynila.
Isang hapon, habang pauwi na siya, napansin niyang may batang tumatakbo sa kalsada, umiiyak. Hawak nito ang maliit na aso na may dugo sa ulo. “Kuya! Tulungan niyo po si Mama!” sigaw ng bata.
Hindi na nagdalawang-isip si Arman. Iniwan niya ang tricycle sa gilid ng daan at sinundan ang bata papasok sa makitid na daan patungo sa ilog. Doon, nakita niya ang isang sasakyan na nahulog sa ilog—naka-tilt, at may babae sa loob na pilit pa ring kumakapit sa manibela.
“Diyos ko…” bulong ni Arman.
Walang ibang tao sa paligid. Wala ring rescue team.
Walang inisip si Arman kundi tumalon. Ramdam niya ang lamig ng tubig at ang bigat ng putik sa ilalim. Habang sinisid niya ang pinto, naramdaman niyang nanghihina na ang babae. Pilit niyang binuksan ang pinto gamit ang kanyang mga kamay, pinilit, hanggang sa sa wakas, bumigay ito.
Hinila niya ang babae palabas. Inakyat niya ito sa pampang, hingal, nanginginig. Pinisil niya ang dibdib nito, ginawa ang CPR na natutunan niya noon sa seminar ng barangay.
“Please, huminga ka…” pakiusap niya habang nangingilid ang luha.
Maya-maya, umubo ang babae. Lumabas ang tubig sa bibig nito, huminga ng malalim, at dahan-dahan dumilat.
“Salamat…” mahinang sabi ng babae, halos walang boses.
Sa gilid, yakap ng bata ang ina, umiiyak sa tuwa. “Mama! Huwag mo na kaming iwan!”
Ngumiti si Arman, pero ramdam niyang nanginginig ang katawan niya sa lamig. Sinubukan niyang tumayo, pero biglang nanghina ang tuhod niya.
Ang huling narinig niya bago siya nawalan ng malay ay ang tinig ng babae, umiiyak at sumisigaw ng tulong.
Pagmulat niya, nasa ospital na siya. Sa tabi niya, naroon ang batang lalaki at ang inang kanyang sinagip. May hawak silang prutas, at nakangiti.
“Kuya Arman, salamat po. Kung hindi dahil sa inyo, wala na siguro si Mama.”
Ngumiti lang siya. “Wala ‘yon. Basta ligtas kayo.”
Ngunit nang tumingin siya sa bintana, napansin niyang gabi na pala. Marami nang oras ang lumipas. Sa isip niya, “Sayang, hindi ako nakabiyahe ngayong araw…” Pero bago pa man siya makalungkot, nilapitan siya ng babae.
“Kuya, hindi ko po alam paano magpapasalamat. Ako si Lea. Isa akong nurse sa ospital na ‘to. Kung gusto niyo, ako na ang bahalang magpagamot sa inyo — libre lahat. Utang ko ‘to sa inyo.”
Hindi nakasagot si Arman agad. Tumingin siya sa babae at ngumiti. “Hindi mo kailangang gumanti, Ma’am. Ang importante, buhay ka.”
Mula noon, tuwing dadaan si Arman sa lugar na iyon, lagi niyang nakikita ang batang lalaki at si Lea, laging nakangiti, laging bumabati.
Hanggang sa isang araw, habang nagtricycle siya, may sumakay na pasahero. Si Lea. Bitbit nito ang maliit na bag, at sabing:
“Kuya Arman… gusto ko sanang magpasalamat ng totoo. Pwede ba tayong magkape pagkatapos ng biyahe?”
Ngumiti lang si Arman. “Kung libre, oo.”
Pareho silang tumawa.
Taon ang lumipas. Si Carlo, anak ni Arman, ay nakapagtapos bilang nurse — sa parehong ospital kung saan dati ginamot ang ama niya. Si Lea, ngayon, ay asawa ni Arman.
At sa bawat gabi, habang pinagmamasdan niya ang bituin, lagi niyang sinasabi sa sarili:
“Hindi ko akalaing ang pagtulong sa iba, siya palang magliligtas din sa akin.”
❤️ Mensahe ng Kuwento:
Minsan, ang pagtulong natin sa iba — kahit walang kapalit — ang nagiging dahilan kung bakit dumarating ang pag-asa, pag-ibig, at bagong buhay sa atin.
