Hanggang sa Isang Simpleng Dalaga ang Tumuloy. Ngunit sa Gabi ng Kanilang Kasal, Natuklasan Niya ang Isang Nakagugulat na Katotohanan
Nagpasya si Alejandro, isang tagapagmana ng bilyon-bilyong yaman ng Torres Group, na subukin ang mundo ng pag-ibig sa kakaibang paraan. Sawang-sawa siya sa mga babaeng lumalapit sa kanya dahil sa kanyang pangalan at kayamanan. Kaya’t isang araw, nagbago siya ng anyo—nagpagupit nang simple, nagsuot ng mumurahing damit, sinakyan ang lumang motorsiklo, at ipinakilalang siya ay isang karaniwang empleyado lamang.
Sa loob ng anim na buwan, nakilala niya ang sampung babae. Sa una, tila interesado sila, ngunit nang marinig na siya ay “ordinaryo lamang na may inuupahang bahay at katamtamang kita,” isa-isa silang naglahong parang bula. Ang ilan nagdahilang “hindi kami bagay,” ang iba nama’y nagsabing “abala ako sa trabaho.” Bawat pag-alis ay nag-iwan ng pait at mapait na ngiti kay Alejandro. Lalong lumalim ang kanyang paniniwala na wala talagang tunay na nagmamahal sa kanya.
Hanggang sa nakilala niya si María—isang simpleng tindera sa pamilihan ng Oaxaca. Maliit, kayumanggi ang balat, at may mga matang nagliliwanag sa kabila ng bigat ng buhay. Siya ang bumubuhay sa kanyang pamilya matapos pumanaw ang ama at magkasakit ang ina. Sa unang pagkikita pa lang nila, sinubukan agad ni Alejandro ang kanyang katapatan.
“Isa lang akong simpleng tao, kumikita nang sapat para mabuhay. Kung ganito ako, pipiliin mo pa rin ba ako?”
Ngumiti si María at sagot niya, “Hindi ako naghahanap ng kayamanan. Ang gusto ko ay taong tapat at may malasakit. Mahirap ka man o milyonaryo, pareho lang sa akin.”
Parang tinamaan si Alejandro ng kidlat sa puso. Habang tumatagal, nagiging mas malapit sila. Walang mamahaling regalo, walang marangyang hapunan—tanging ang lutong ulam ni María at ang pagtulong niya sa pagtitinda sa palengke ang nagsilbing pundasyon ng kanilang relasyon.
Isang araw, inalok ni Alejandro si María ng kasal gamit ang isang simpleng singsing na pilak. “Ito lang ang maiaalay ko—ang totoo kong puso. Pakakasalan mo ba ako?”
Tumango si María, at nagliwanag ang kanyang mga mata.
Ang kasal ay payak, kakaunti lang ang dumalo. Akala ng lahat, sila ay simpleng mag-asawa lamang na nagpasya sa pagmamahalan sa kabila ng hirap. Ngunit sa gabi ng kanilang kasal, isang lihim ang nabunyag.
Sa kanilang maliit na silid, inilabas ni Alejandro ang isang kahon mula sa lumang kabinet—puno ng titulo, kontrata, at mga dokumento ng kanyang yaman. “María, hindi ako isang ordinaryong empleyado. Ako ang tagapagmana ng Torres Group. Nagtago ako upang makita kung sino ang magmamahal sa akin ng tapat. At ikaw lamang ang nanatili.”
Nanlaki ang mga mata ni María, halos hindi makapaniwala. Ngunit bago pa man siya tuluyang matuwa, bumaba ang kanyang tingin at sinabi, “Alejandro… may sikreto rin ako.”
Mula sa isang lumang sobre, inilabas niya ang larawan ng isang batang payat na babae sa harap ng ampunan, katabi ang isang batang lalaki na naka-puting kamiseta—si Alejandro noong bata pa. “Matagal kitang nakilala. Ikaw ang batang nagbigay sa akin ng unang tinapay at nagturo ng mga letra. Natakot lang akong isipin mong ginagamit ko iyon.”
Naluha si Alejandro. Bumalik sa kanya ang alaala ng kanyang kabataan—ang batang babae na minsang naging ilaw sa kanyang madilim na pagkabata, siya ring babaeng minahal niya ngayon.
Nagyakap silang dalawa, umiiyak, hindi dahil sa kayamanan o kapangyarihan, kundi dahil sa kapalaran na matagal na palang nagbubuklod sa kanila.
Kinabukasan, ipinahayag ni Alejandro ang kanyang tunay na pagkatao sa publiko. Nabigla ang sampung babaeng minsang tumanggi sa kanya. Ngunit huli na—hindi na sila ang pipiliin kailanman.
At ang mas nakagugulat, matapos maibunyag ang kanilang kwento, marami ang naantig. Ang Torres Group ay nakatanggap ng alok na palawakin ang negosyo, ngunit imbes na magpakalunod sa karangyaan, pinili nina Alejandro at María na gamitin ang yaman upang magpatayo ng mga ampunan at paaralan—lalo na sa Oaxaca, kung saan sila unang nagtagpo.
Makalipas ang ilang taon, hindi lang sila hinangaan bilang isang makapangyarihang mag-asawa, kundi bilang simbolo ng tunay na pag-ibig at malasakit. Sa bawat orphanage na kanilang naitayo, nakikita nila ang mga batang katulad nila noon—mga batang minsang pinabayaan ng mundo, ngunit ngayon ay may pagkakataong mangarap muli.
At tuwing hawak ni Alejandro ang kamay ni María, alam niya: higit pa sa kayamanan, higit pa sa kapangyarihan, natagpuan niya ang pinakamalaking yaman ng lahat—ang pag-ibig na itinadhana mula pagkabata, at ang pamilyang sabay nilang bubuuin para sa iba.
