Continue:
Nang matapos, ibinalot ng babae ang ilang tinapay at iniabot sa bata. “Dalhin mo ito sa pamilya mo,” sabi nito. Napayakap si Nilo sa kanya, mahigpit, parang matagal nang naghahanap ng init ng yakap ng ina. “Maraming salamat po, hindi niyo alam kung gaano ito kahalaga.”
Tumakbo siyang pauwi, basang-basa sa ulan, pero hawak-hawak ang papel na supot ng tinapay na parang kayamanang hindi matutumbasan. Sa maliit nilang barong-barong, nadatnan niya ang ina na nanghihina at si Jessa na umiiyak. “Kapatid, may dala akong tinapay!” sigaw ni Nilo na puno ng tuwa.
Agad niyang binigyan ng piraso ang kapatid. Hinati niya pa ito para sa kanyang ina. Nakatingin siya habang kumakain ang mga mahal niya sa buhay, kahit siya’y gutom pa rin. Para kay Nilo, sapat na makita silang busog. Ang luha ng kanyang ina ay humalo sa tinapay.
“Anak,” mahina nitong sabi, “bakit hindi ka kumakain? Para din ito sa’yo.” Umiling si Nilo. “Busog na po ako, Nay. Gusto ko lang pong makita kayong busog.” Ang katotohanan, kumakalam pa rin ang tiyan niya, ngunit mas mahalaga sa kanya ang kapakanan ng kanyang pamilya kaysa sarili.
Lumipas ang mga araw, palaging bumabalik si Nilo sa panaderya. Hindi siya lagi nabibigyan, ngunit sapat na ang bawat pagkakataon. Minsan, naghahanap siya ng bote at bakal sa basurahan para maipagbili. Sa maliit na kita, ibinibili niya ng kaunting bigas upang makapagluto ang kanyang ina.
Isang araw, bumagsak ang katawan ng kanyang ina dahil sa matinding karamdaman. Wala silang pera para sa ospital. Lumapit si Nilo sa may-ari ng panaderya, umiiyak. “Ate, tulungan niyo po kami. Mamamatay na si Nanay!” Nagmadali ang babae at dinala sa health center ang mag-ina.
Ngunit huli na. Sa huling sandali ng kanyang ina, hinawakan nito ang kamay ng anak. “Anak, huwag kang susuko. Alagaan mo ang kapatid mo. Tandaan mo, ang tunay na yaman ay hindi ginto, kundi ang pusong marunong magmahal.” Tuluyan nang pumikit ang ina, iniwan silang mag-isa.
Hagulgol si Nilo. Yumakap siya sa kapatid at sinabi, “Jessa, huwag kang matakot. Hindi kita pababayaan.” Magmula noon, siya na ang naging ama at ina ng kanyang kapatid. Nagtinda siya ng diyaryo, naglako ng sampaguita, at kahit gutom ay tinitiis, basta’t may maipakain kay Jessa.
Tuwing gabi, pinagmamasdan niya ang kapatid na natutulog, hawak-hawak ang kanyang kamay. Sa likod ng mga luha, may ngiti sa kanyang labi. “Balang araw, Jessa, magkakaroon tayo ng mas magandang buhay. Pangako, hindi ko hahayaang magutom ka ulit.” Ang kanyang puso’y puno ng pangarap at tapang.
Lumipas ang taon. Lumaki si Jessa at nakapagtapos sa tulong ng sakripisyo ng kanyang kuya. Sa araw ng kanyang pagtatapos, habang nasa entablado, hinanap niya ang kuya sa gitna ng mga tao. Nakatayo si Nilo, payat ngunit may ngiti.
Tumakbo si Jessa at yumakap nang mahigpit. “Kuya, salamat. Dahil sa’yo, natupad ang pangarap ko. Ang bawat tinapay na ibinahagi mo noon, iyon ang naging lakas ko hanggang ngayon.” Lumuha si Nilo, at sa gitna ng lahat ng tao, ramdam niya na hindi nasayang ang kanyang buhay
